Achteraf kakelen de kippen

Weinig Nederlandse militairen maakten zo’n bliksemcarrière als Simon Hendrik Spoor. In maart 1942 verliet kapitein Spoor als laatste KNIL-officier Bandoeng, om in Australië in de rang van majoor te worden belast met de leiding van de afdeling algemene intelligence van de NEFIS, de inlichtingendienst der Nederlandse strijdkrachten. Begin 1944 werd hij als luitenant-kolonel benoemd tot directeur NEFIS. Na de capitulatie keerde hij met de rang van kolonel in deze functie terug naar Nederlands-Indië. In januari 1946 werd Spoor benoemd tot Indisch Legercommandant en hoofd van het departement van Oorlog in de rang van luitenant-generaal. Als zodanig stond hij voor de zware taak het leger in Indië van de grond af op te bouwen en tijdens met name de Politionele Acties het tweeslachtige beleid van de regering ten opzichte van de Indonesisiche nationalisten door te voeren. Twee dagen voor zijn dood werd Spoor benoemd tot generaal en postuum tot Commandeur Militaire Willems-Orde. Generaal Spoor genoot bij zijn troepen een groot prestige en een immense populariteit.Zijn weduwe, mevrouw Mans Spoor-Dijkema, beschrijft in deze openhartige herinneringen haar leven aan de zijde van Spoor tijdens diens laatste, bewogen levensjaren. Met kennis van zaken beschrijft ze de opeenvolgende gebeurtenissen, waarbij ze haar verhaal onderbouwt met talloze niet eerder gepubliceerde documenten.