Martineau

De schilder-dichter Anton Martineau (Amsterdam, 1926) is een rasechte verteller. Zijn passie om taal en beeld uitdrukking te geven aan wat hem beweegt, werd in de na-oorlogse jaren gestimuleerd door de schilders en dichters van Cobra en de Vijftigers. Hoezeer Martineau zich ook aangetrokken voelde door dit provocerende gezelschap, zijn behoefte om zichzelf te blijven was vanaf het allereerste begin duidelijk aanwezig. Toen in de jaren zestig de tijdgeest zich kenbaar maakte in de gedaante van Prove en de 'seksuele revolutie', viel deze voor Matineau naadloos samen met de ontwikkeling van zijn eigen identiteit. Zijn beeldend werk uit die periode levert daarvan het overtuigende bewijs. Vanaf het midden van de jaren zeventig echter volgt Martineau consequent zijn oorspronkelijke, expressionistische koers. Martineau kiest zijn onderwerpen dicht bij huis en dicht bij zijn eigen gevoelswereld; het zijn nooit 'bedenksels' of modieuze façades. De emoties zijn altijd intens: haat en liefde, tederheid en geweld. Erotiek en dans, vooral de tango, ziet hij als vormen van leven en bewegen die deze uitersten in balans kunnen brengen. In "Martineau, minnaar van twee muzen" presenten de auteurs in een speels caleidoscopisch overzicht het leven en streven van de kunstenaar over een periode van meer dan vijftig jaar. Zij plaatsen daarbj de kunstenaar in zijn context en geven een kritische beoordeling van diens werk. Door het boek heen begeleiden gedichten 'in de marge' de ontwikkeling van Martineau; ze laten zien hoezeer de twee kanten van zijn talent door en over de jaren heen met elkaar verbonden zijn.