De democratie voorbij

Wat Luc Huyse doet in De democratie voorbij lijkt op het pellen van een ui. Hij stopt niet bij de buitenkant, maar krabt laag na laag weg om zicht te krijgen op de kern van het probleem. Er is geen enkele zone in de samenleving, schrijft hij, waar de marktlogica niet in opmars is. Privatisering van publieke taken heeft de staat beetje bij beetje uitgekleed. Ontmanteling van overheidstoezicht op de haute finance zette de deur wagenwijd open voor toxische producten die ook in de politiek corrosie veroorzaken. Zelfs de verkiezingen lijken al op veilingen van aantrekkelijk verpakte beloften en boegbeelden. En dat alles zonder open debat. Sluipenderwijs. Zo is de schade die de democratie opgelopen heeft onder de waterlijn gebleven, nauwelijks zichtbaar. Het is tijd voor een time-out. De auteur verkent, met België als testterrein, hoe de democratie beter bestand te maken is tegen de vele klimaatwijzigingen binnen en buiten de politiek. Hij pleit onder meer voor een herbewapening van de staat en voor de promotie van de burger van consument tot coproducent van politieke beslissingen. Hij wil meer zuurstof voor het middenveld en kijkt of en hoe de internetrevolutie een meerwaarde kan zijn. Hij ziet dat in steden en gemeenten een meer eigentijds burgerschap in aanbouw is. Van de media verwacht hij een onthaasting van de politieke berichtgeving.