De wondergrijsaard: Portret van Harry Mulisch

Ik zal een wondergrijsaard zijn, let maar eens op,’ schreef HarryMulisch in Het ironische van de ironie. Zijn voorspelling kwamuit. De ontdekking van de hemel, zijn magnum opus, verscheentoen hij de vijfenzestig al was gepasseerd en daarna publiceerdehij nog de duizelingwekkende romans De procedure en Siegfried,waarvan de laatste regel voorspellend bleek voor zijn oeuvre:‘Daarna niets meer.’Over het onvermijdelijke maakte Mulisch zich niet druk. ‘Datik dood kan gaan, moet eerst nog maar eens bewezen worden,’zei hij daarover. Inmiddels is het bewijs geleverd.In De wondergrijsaard portretteert Onno Blom de grote schrijverin zijn laatste jaren. Blom baseert zich daarbij op de vele notitiesdie hij maakte van zijn gesprekken met Mulisch, in wiens werkkamerhij wekenlang bivakkeerde toen hij aan Zijn getijdenboek(2002) werkte. De twee bleven elkaar geregeld zien en spreken,tot het einde toe. Daarnaast sprak Blom uitgebreid met Mulisch’vrienden, naasten en familie voor dit portret van de kunstenaarals oude man.