Pleidooi voor het treuzelen

Ooit miste Peter Delpeut een vliegtuig omdat hij schilderijen van Mark Rothko wilde zien. Hij slaagt er wel vaker niet in om op te schieten. Ook als hij door de woestijn reist, de Toscaanse velden rond Siena doorkruist, of dichter bij huis het Nederlandse polderlandschap. Hij lijkt het liefst stil te staan. En rond te kijken.

Kijken staat centraal in Pleidooi voor het treuzelen. De verbazing dat er altijd meer is dan wat je ziet. In bioscopen en musea reikt Delpeut door de beelden en schilderijen heen naar de wereld daarbuiten. En buiten schuift voor elk vergezicht een schilderij, een foto, een film. Zonder verbeelding valt er weinig te zien.
In Pleidooi voor het treuzelen reist Delpeut met veel plezier door landschappen, musea, fotoboeken en filmbeelden. Er is geen verschil, overal is hij op zoek naar de genoegens van de verbeelding.
Of die nu in een negentiende-eeuws schilderij te vinden zijn, op een steile Pyreneeëntop, of in de kale pentekening van een woestijnlandschap – Delpeut laat ons meegenieten. En beter kijken.