Het blauwe en het bruine boek

'Er zit waarheid in Schopenhauers opvatting dat de filosofie een organisme is, en dat een boek over filosofie, met een begin en een eind, een soort contradictie is. Een moeilijkheid met filosofie is dat we een synoptische kijk ontberen. We stuiten op het soort moeilijkheid dat we zouden hebben met de geografie van een land waarvan we geen kaart bezitten, of alleen een kaart van geïsoleerde stukken. Het land waarover we praten is de taal, en de geografie haar grammatica. We kunnen vrij goed door het land lopen, maar als we gedwongen worden een kaart te maken gaan we de mist in. Een kaart zal verschillende wegen door hetzelfde land tonen, die we alle kunnen nemen, maar niet twee tegelijk, net zoals we in de filosofie problemen een voor een moeten aanpakken, hoewel ze in feite stuk voor stuk tot een groot aantal andere leiden. We moeten wachten tot we terugkomen bij liet aanvangspunt voor we kunnen overgaan naar een andere sectie, dat wil zeggen voor we het probleem dat we het eerst aanpakten kunnen behandelen of naar een ander kunnen overgaan. In de filosofie zijn dingen niet eenvoudig genoeg om te kunnen zeggen laten we ons een ruw idee vormen", want we kennen het land alleen maar door de verbindingen tussen de wegen. Daarom raad ik herhaling aan als een middel om de verbindingen te overzien. Zo probeerde Wittgenstein in zijn eerste college in het najaarssemester 1933 duidelijk te maken dat het oplossen van filosofische problemen, en meer specifiek het schrijven van een filosofisch boek, geen sinecure is. Hoewel hij op dat moment twee ontwerpen voor boeken gereed had liggen, de Philosophische Bemerkungen en het zogenaamde Big Typescript, en Friedrich Waismann al jaren werkte aan een weergave van zijn ideeën in boekvorm, zou geen van deze boeken nog tijdens zijn leven het licht zien.