Uitgespaard zelfportret

Op zijn zachtst gezegd is het bijzonder, het autobiografische proza van Christine D’haen. Altijd heeft ze haar verhaal gedaan aan de hand van iets stoffelijks dat als spiegel voor haar leven dient. Dat kan een schilderij zijn, een boek, een stad. In elke scherf wordt weer iets van D’haen zichtbaar - evenals het verstrijken van de tijd.
In Uitgespaard zelfportret staat voor het eerst al D’haens proza bij elkaar: zes eerder verschenen Meulenhofftitels, een bibliofiele uitgave, en vier niet eerder gepubliceerde miniaturen. In het deel ‘Schreef in de aarde’ introduceert de schrijfster zelfs nog een nieuw genre, in de vorm van een selectie uit de brieven die ze in meer dan een halve eeuw ontving.
Constante in het boek is de niemand onberoerd latende bekentenis, die nooit rechtstreeks wordt prijsgegeven. Uitgespaard zelfportret krijgt zo het karakter van een zorgvuldig gerijpte autobiografie, die laat zien hoe springlevend onze cultuur kan zijn.