Zeeuwse gezangen

De verzen van Jan M. Goerée zou men best onder de noemer 'sensitieve' verzen kunnen rangschikken. De taal is zintuigglijk, metaforen bezitten lichaamstaal. Met hun vreemde stijl vol verdraaiingen, in kleur gedompelde klanken, waarin een ritme tekeer gaat, dat aan een stortvloed van gevoelsgeladen werkwoorden ontspringt, zijn de gedichten eerder verrassend dan gedurfd. De verzen bezitten een tandritme; ze haperen voor ze in elkaar klikken. Gebroken zinnen zoeken een evenwicht in elkaar. Er ontstaat een gevecht tussen werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden, waarbij de naamwoorden als schaarse rustpunten fungeren. Aardse fuga's die zich als barokke taalguirlandes om aardse visioenen wikkelen, wentelen zich in de lettergrepen uit in de ruimte van het Zeeuwse landschap. Wie in Jan M. Goerée enkel een met woorden jonglerende rederijker ziet, vergist zich. Hij doet aan woordbezwering in de vorm van klanklitanieën, psalmisch van toonaard, en schrikt er niet van terug de taal op zijn kop te zetten. Zijn beelden ontstaan eerder aan klankkleur en minder aan metaforen. Hij doseert zorgvuldig zijn bijwijlen diepe tederheid en geeft de passie ledematen. Hij weet het verschil tussen gemaakt en geleefd. Jos Daelman - schrijver, recensent