Hector Plancquaert

Planquaert werd geboren in een welstellende familie. Zijn vader was arts, brouwer en gedurende twintig jaar burgemeester van Wortegem. Hij doorliep de humaniora aan het bisschoppelijk college van Oudenaarde en in het Collège Notre-Dame in Doornik. Hij studeerde wijsbegeerte en letteren aan de Katholieke Universiteit Leuven (1882-1884) en was vervolgens directeur van een suikerfabriek van Zomergem (1885-1899).

Vanaf 1896 hernam hij de studie rechten aan de Rijksuniversiteit Gent en promoveerde tot doctor in de rechten in 1899. Hij schreef zich in aan de balie van Gent, maar werd niet zeer actief als advocaat.

Hij werd vanaf 1889 actief in de daensistische beweging en voerde onder meer actie voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit.

Tijdens de oorlog stond hij aanvankelijk afkeurend tegenover het activisme, maar hij draaide in deze richting en werd in 1918 ondervoorzitter van de tweede Raad van Vlaanderen, werd schepen en zelfs waarnemend burgemeester van Gent.

Begin november 1918 vluchtte hij naar Duitsland. In 1919 werkte hij in een advocatenkantoor in Haarlem, maar vertrok nog hetzelfde jaar naar Göttingen en vervolgens naar Tettnang bij de Bodensee. In België werd hij bij verstek ter dood veroordeeld. In 1929, gevolg aan de Amnestiewet, kwam hij weer naar België. Hij vestigde zich in Outer bij Ninove en werd opnieuw actief bij de daensisten. Hij voerde actie tegen de stichting van het VNV, dat naar zijn oordeel te zeer in rechtse en autoritaire richting evolueerde en voerde daensistische lijsten aan tegen de VNV-lijsten.

Plancquaert is ook een van de figuren die in de jaren dertig weinig gelukkig is geweest met de koers van het Vlaams-nationalisme in rechtse en autoritaire richting.

Bron: Wikipedia