Johan Ballegeer

Johan Ballegeer werd als zoon van een fabrieksarbeider geboren en trouwde met Anna Van Hulle. Hij kreeg drie dochters, vijf kleindochters en één kleinzoon. Hij was eerst onderwijzer in zijn geboortedorp Lissewege en vervolgens aan het Sint-Lodewijkscollege in Brugge. Hij stichtte het Heemkundig Museum Sincfala te Knokke-Heist en werd er conservator en ereconservator van. Dankzij zijn belangstelling voor geschiedenis en volkskunde ging hij verhalen schrijven met historische en heemkundige inslag. Vooral de studie van zijn eigen streek (het West-Vlaamse polderland aan de zee) hield zijn belangstelling gaande. Zo werd hij hoofdredacteur van het heemkundig tijdschrift Rond de Poldertorens, uitgegeven door de Geschied- en Heemkundige Kring Sint-Guthago. Ook zijn jeugdboeken zijn vaak op de plaatselijke geschiedenis van zijn streek geënt. Heel wat van zijn boeken vertellen over het harde leven op zee.

"Geschiedenis is een leerschool voor het leven", vond Ballegeer. "Door het verleden is het heden beter te begrijpen." Het schrijven van historische verhalen vraagt heel wat opzoekingswerk, maar dat had hij er graag voor over. Meestal schreef hij over gewone mensen, vissers en arme, noeste werkers uit de West-Vlaamse kuststreek. Niet zelden is de hoofdfiguur een meisje (Marjanne, Céline, Barbe... ). Maar ook beroemde figuren die ons door hun manier van leven wat te leren hebben, werden door hem in beeld gebracht (Colombus, Damiaan, Memling... ). Ballegeer maakt hen tot gewone mensen van vlees en bloed door het inlassen van bekende en minder bekende anekdotes uit hun leven.

Hij publiceerde bijna honderd jeugdboeken, romans, heemkundige en toeristische bijdragen. Voor zijn jeugdboek Geen meiden aan boord, een verhaal over een meisje dat als jongen verkleed aanmonstert op een IJslandvaarder, kreeg hij in 1989 de Staatsprijs voor Jeugdliteratuur. Zijn meest recente werken, De tocht van Bette Reis en Vlucht naar Perzië kenden niet meer het succes van voorheen.

Bron: Wikipedia