Renate Dorrestein

Renate Dorrestein groeide op in een rooms-katholiek advocatengezin in Amstelveen. Na de nonnenschool en het gymnasium aan het Keizer Karel College ging ze als leerling-journalist werken bij Libelle en Panorama. Door de vele reizen die ze kon maken voor het blad en de ervaringen die ze opdeed, werd haar persoonlijkheid en daardoor ook haar schrijfstijl gevormd. Na een aantal jaren ging ze in 1977 freelance schrijven. Midden jaren zeventig was Dorrestein al samen met een vriendin het productiebureau Proburo gestart, dat bijlagen verzorgde voor tijdschriften. In de periode 1977 - 1982 publiceerde ze in Het Parool, Viva, Onkruid en Opzij. Momenteel is zij ambassadeur voor tijdschrift LOVER.

Van het laatste blad werd ze in 1982 redacteur, waarna ze zich verder in feministische richting ontwikkelde. Ze was in 1986 betrokken bij de oprichting van de Anna Bijns Stichting, die elke twee jaar een prijs uitlooft voor 'de vrouwelijke stem in de letteren'.

Als romancier debuteerde Dorrestein in 1983 met Buitenstaanders, daarvoor was ze al bekend van haar columns in onder andere Opzij.

Naast vele romans schreef Renate Dorrestein twee autobiografische boeken, in 1988, Het perpetuum mobile van de liefde over haar 'zelfmoordzusje' en in 1993, Heden ik over de ziekte ME die zich in 1991 bij haar aandient. De zelfmoord van haar zusje in 1979 is op haar persoonlijkheid en haar schrijverschap een grote invloed geweest, evenals de ziekte ME, die ruim tien jaar haar leven beheerste. Ze richtte in 1993 het ME-Fonds op ter bevordering van onderzoek naar ME/CVS. Het fonds moest echter door geldgebrek worden opgeheven in 2004.

In 1993 ontving ze de Annie Romeinprijs voor haar hele werk. Verder kreeg ze voor Een sterke man een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs, en een nominatie voor de Publieksprijs voor Een hart van steen. In 2002 werd Zonder genade genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. Ook kreeg ze twee internationale nominaties. In 1997 schreef ze op uitnodiging van de CPNB het Boekenweekgeschenk onder de titel Want dit is mijn lichaam.

Veel van haar boeken zijn vertaald. In veertien landen (o.a. de VS en Japan) zijn romans van Dorrestein verschenen.

Met haar werk Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor (2006) had Dorrestein een primeur: op haar initiatief was achterin reclame opgenomen van een product voor vrouwen in de overgang.

Renate Dorrestein schreef het Boekenweekessay 2008 "Laat me niet alleen".

In 2013 werkte Renate Dorrestein samen met de Nederlandse spelontwikkelaars Developlay en Monobanda aan een iPad-spel voor peuters en kleuters. De game heet Nott Won’t Sleep en draagt bij aan het dagelijkse slaapritueel dat ouders met jongere kinderen hebben.