Blauwe plekken

Judith luisterde naar de regen die neersijpelde op de dakpannen. Het eentonige geruis stelde haar enigszins gerust. Ze rilde. Het was koud en vochtig op haar zolderkamer. Alleen haar wangen gloeiden, alsof ze koorts had. Haar vingers gleden over haar gezicht. Haar neus viel mee; met een beetje geluk zou daar morgen niets meer van te zien zijn. Maar de striemen in haar hals verdwenen niet zo snel. En morgen hadden ze gym... Moest ze weer een smoes verzinnen, net als vorige keer, toen ze zoveel blauwe plekken had. Gelukkig zat ze nog niet lang op deze school. Het zou misschien niet opvallen. Maar ze vond het vervelend om tegen de meester te liegen, hij was net zo aardig. Volgens haar moeder doet Judith een heleboel fout, terwijl ze toch zo haar best doet om haar moeder te helpen met de verzorging van haar kleine broertje. Maar desondanks wordt haar moeder vaak driftig en dan slaat ze Judith. Judith weet niet waarom en even later heeft haar moeder er ook weer spijt van. Soms is het zo erg dat ze thuis moet blijven omdat iedereen, de blauwe plekken kan zien. Ze praat er niet over en niemand ontdekt wat er aan de hand is. Tot haar verbazing nodigt op een dag Michiel, een klasgenoot, haar bij hem thuis uit. Daar is het gezellig. Maar thuis wordt het alleen maar erger. Judith weet niet wat ze moet doen.