Boom, roos, vis

Guido Gezelle (1830–1899) geldt als een van de reuzen van de Nederlandstalige poëzie. Nog steeds vindt zijn werk weerklank. H.H. Ter Balkt, Paul Claes, Christine D'haen, Pol Hoste, Joris Note, Willem Jan Otten en Erik Spinoy zijn maar enkele van de vele auteurs die zich door hem lieten inspireren. In Boom, roos, vis gaat Dietlinde Willockx op zoek naar een nieuwe leesmethode voor dit dichterlijk oeuvre. Daartoe concentreert ze zich op een vorm van beeldspraak die Gezelle zijn dichtersloopbaan lang gretig heeft ingezet: de personificatie. Voor het eerst in het Nederlands taalgebied wordt systematisch uitgelegd wat deze vanaf de oudheid tot nu heeft betekend. Vervolgens laat Willockx zien wat de personificatie in de praktijk van Gezelles poëzie zoal teweegbrengt, onder meer door de wisselwerking te behandelen tussen die vorm van beeldspraak en het verhaal dat de gedichten vertellen. Als typevoorbeeld kiest ze verzen over de natuur, meer bepaald over bomen en bloemen. Al gauw blijkt God ook in de natuurlyriek van de priester–dichter prominent. Maar het is iets anders dat frappeert. Hoewel Gezelles werk oproept tot respect voor God en de natuur, stelt het die twee eveneens ten dienste van de mens en diens beslommeringen. Zo haalt Dietlinde Willockx in Gezelles werk fricties en een onvermoede rijkdom naar boven. Uiteindelijk culmineert haar lectuur in een blik naar buiten: hoe verhoudt dit klassieke oeuvre zich tot vraagstukken omtrent ecologie, engagement en religie die het in lyrische miniaturen verbergt?